Φίδια

Στην Ελλάδα από τα είδη φιδιών που μπορεί να συναντήσει κανείς, μόνο 7 φέρουν δηλητήριο. Τα 5 ανήκουν στην οικογένεια των Εχιδνιδών (Viperidae) (οχιές, αστρίτης, κλπ.) και είναι σωληνόγλυφα με σχετικά ισχυρό δηλητήριο, ενώ τα υπόλοιπα 2 στην οικογένεια των Κολυβρίδων (Colybridae) (σαπίτης και αγιόφιδο) και είναι οπισθόγλυφα με ασθενές δηλητήριο, ακίνδυνα για τον άνθρωπο.

Η οχιά (Vipera ammodytes), το είδος που παρουσιάζει το πιο σημαντικό υγειονομικό ενδιαφέρον λόγω του ισχυρού δηλητηρίου του συγκριτικά με τα άλλα είδη, έχει στενόμακρο κυλινδρικό σώμα με μήκος περίπου 65-90cm. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η προεξοχή που έχει πάνω στο ρύγχος του. Επίσης, έχει χαρακτηριστικό σχηματισμό στη ραχιαία πλευρά του σώματος μια γραμμή σκουρόχρωμη που σχηματίζει ζιγκ-ζαγκ. Παρουσιάζει φυλετικό διμορφισμό: τα αρσενικά έχουν χρώμα γκριζωπό και τα θηλυκά καφετί. Προτιμά τις βραχώδεις πλαγιές, μέρη με χαμηλή βλάστηση, ανοιχτά δάση, σωρούς από πέτρες και ξερολιθιές που διαχωρίζουν καλλιεργημένες εκτάσεις. Δραστηριοποιείται κυρίως την ημέρα αλλά στις θερμές περιοχές μπορεί να είναι και νυκτόβια. Τρέφεται με μικρά θηλαστικά όπως ποντίκια, πουλιά και σαύρες. Είναι ωοτόκο, δηλαδή γεννά αυγά (10-20), που τα τοποθετεί σε στοίβες από πέτρες ώστε να διατηρεί την υγρασία για την ασφαλή ανάπτυξη των εμβρύων. Κάθε χρόνο αλλάζει το δέρμα της ενώ ανήκει στα είδη που πέφτουν σε χειμερία νάρκη.

Τα φίδια δεν επιτίθενται στους ανθρώπους, αντίθετα τους φοβούνται, και συνήθως απομακρύνονται από το δρόμο τους για να αποφύγουν τον κίνδυνο. Το δάγκωμα το χρησιμοποιούν σαν έσχατη άμυνα όταν κάποιος τα πλησιάσει αρκετά και νιώσουν ότι απειλούνται. Η επικινδυνότητα ενός δαγκώματος με έγχυση εξαρτάται από την ισχύ και την τοξικότητα του δηλητηρίου, καθώς και από την συγκέντρωση αυτού στο σώμα του θύματος και το άτομο που δέχθηκε το δάγκωμα κινδυνεύει να νοσήσει σοβαρά, μόνο στην περίπτωση που αυτό δεν διακομιστεί σε κάποιο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες εντός λίγων ωρών.